Καμιά φορά σκέφτομαι αν θυμηθείς πως είναι ο έρωτας, μπορεί να σε θυμηθεί κι αυτός?

Τελικά είναι ωραίο να είσαι ερωτευμένος? Μάλλον αξίζει να το ζήσεις ακόμα και για τις μικρές ελάχιστες απολαύσεις του ή απογοητεύσεις του? Ο πόνος που σου φέρνει όταν δεν υπάρχει αντίκρισμα είναι σίγουρα από τους μεγαλύτερους πόνους που μπορεί να ζήσει μια ψυχή γιατι ξυπνάει ότι σε φοβίζει και ότι αποφεύγεις να περάσεις.
Αρχικά είναι ωραίο να σε κοιτάζει κάποιος και να σου αρέσει , σε βγάζει από το αφηρημένο βλέμμα σου και τη βαρεμάρα σου, σε κολακεύει .Όταν πλησιάσει πιο κοντά και βλέπεις ότι σε γουστάρει έχεις ήδη ερωτευθεί επειδή σε ερωτεύθηκαν. Στην αρχή νοιώθεις αμηχανία. Αναλόγως του χαρακτήρα σου βάζεις μπροστά ότι άμυνα έχεις η δεν βάζεις καμία, νοιώθεις μια τρομερή αμηχανία,η καρδιά σου χτυπάει, τα χέρια σου τρέμουν και μπορεί να κοκκινίσεις. Μπερδεύεις τα λόγια σου και ξεχνάς όλο το πλούσιο λεξιλόγιο που μπορεί να έχεις, δεν ξέρεις τι να πεις και απλά απαντάς , οι πιο καλοί χρησιμοποιούν τον αυτοσαρκασμό αλλά και αυτός δεν πιάνει κάτι φορές για τι ξεροκαταπίνεις και γενικώς τα χάνεις. Αφού έρθεις στα συγκαλά σου αρχίζεις και ανακτάς την αυτοπεποίθηση σου και κάνεις κανένα καλαμπούρι και ξεκινάς και λες όλη σου τη ζωή χωρίς να σε έχουν ρωτήσει καν. Αφού κάτσει το πράγμα και συνεχιστεί και έχεις ερωτευθεί πια νιώθεις πολύ χαρούμενος, γελάς γενικώς και σου φαίνονται όλα ωραία, δείχνεις γενικώς ένας πιο υγιής ανθρωπος. Αρχίζεις και βλέπεις τον άλλον παντού , στα ρούχα της βιτρίνας, στις διαφημίσεις και σίγουρα όλα τα τραγούδια είναι γραμμένα για την περίπτωση σου.
Ξέρεις όμως πότε είσαι πραγματικά ερωτευμένος? όταν είσαι μέσα σε πλήθος και διακρίνεις ακόμα και να μη φαίνεται τη φιγούρα του άλλου, όταν νοιώθεις ότι θέλεις να μπει μέσα στον άλλον μέσα στο σώμα του μέσα στο κορμί .

Γιατί δεν μας αγγίζουν τα σημερινά τραγούδια?

Οδηγούσα και έψαχνα στο ράδιο να βρω ένα τραγούδι της προκοπής να ακούσω. Δεν με ενδιέφερε τι είδος τραγουδιού απλά ένα ωραίο άκουσμα με έναν ικανοποιητικό για τα αυτιά μου στίχο. Μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου δεν κατάφερα να ακούσω ένα τραγούδι ολόκληρο. Και αναρωτιόμουν καταλήγοντας στις παρακάτω σκέψεις:

Το 97% των τραγουδιών αναφέρονται σε χωρισμένους, σε απεγνωσμένους έρωτες, σε ερωτευμένους που είναι, αν ακούσει ένα παιδί πως περιγράφουν την απόγνωση τους, ένα βήμα πριν το γκρεμό (ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα βήμα πριν την τούρτα που υπάρχει στο ψυγείο), σε εκκλήσεις ερωτευμένων προς το αντίθετο ή και ίδιο φύλο να γυρίσουν και γενικότερα σε έρωτες. Και αναρωτιέμαι τι πραγματικό ποσοστό της καθημερινότητας μας πιάνει ένας έρωτας?40-50%?, το υπόλοιπο αγαπητοί μου καλλιτέχνες γιατί δεν φροντίζετε να μας το καλύψετε με κάποιον τρόπο? Πες μου κάτι για τους φίλούς μου, για τη δουλειά μου, για το σπίτι μου, για το γάτο μου για το καναρίνι μου κάτι άλλο τέλος πάντων. Και αυτή η έκκληση απευθύνεται αποκλειστικά στους στιχουργούς γιατι τη μουσική μπορώ να τη βολέψω σε διάφορες καταστάσεις μου. Δεν μπορώ να βάφω το σπίτι μου και να ακούω τον πόνο του άλλου ή τη χαρά του άλλου που βρήκε ΄η δεν βρήκε νέα γκόμενα, ενώ αντίθετα τα καρμινα μπουράνα με βοηθάνε. Για φανταστείτε πόσο βοηθάνε στο βάψιμο ενός τοίχου? φέρτε το κομμάτι στο μυαλό σας και υποθέστε ότι βάφετε ένα τοίχο….πάει μόνο του το χέρι.
Και όλα αυτά τα λέω γιατί και ένα τραγούδι είναι τέχνη και αν παρατηρήσεις όλα τα είδη της τέχνης κατοπτρίζουν όλες τις καταστάσεις της ζωής, και όσο το σκέφτομαι μάλιστα σε λιγότερο βαθμό τον έρωτα

Εν συνεχεία, πιστεύω…..για μένα πάντα….για μένα πάντα...οτι το επίσης 97% των τραγουδιστών, συγνώμη ερμηνευτών, δεν υποστηρίζει ή και δεν θα υποστηρίζει στο μέλλον τα τραγούδια που λένε. Πως να με βάλει στην ψυχολογία ενός τραγουδιού η ερμηνεύτρια που δίνει την ψυχή της τραγουδώντας έναν απεγνωσμένο έρωτα ή μια απεγνωσμένη κατάσταση, τη στιγμή που μετά θα την δω να λέει ότι ‘’ακούγοντας ένα τέτοιο κομμάτι το πρώτο που σκέφτομαι είναι να χαθώ στη μαγεία του εξοχικού μου στο Πήλιο ή στην αγαπημένη μου παραλία στη ibiza και εγω δεν ξέρω που αλλού’. Εγώ αγαπημένη μου τραγουδίστρια που να πάω να χαθώ ?στην οθόνη του ΑΤΜ που θα μου πει ότι έχω υπόλοιπο 13 ευρώ με τα οποία δεν μπορώ να πιω ούτε ένα ποτό να πνίξω τον πόνο στον οποίο με έβαλες ‘’ακούγοντας αυτό το κομμάτι’’. Και εγώ δεν λέω δούλεψες και το βγαλες το εξοχικό στο Πήλιο, αλλά μη μου το λες γιατι ξέρεις καλύτερα από εμένα ότι ταυτίζομαι με τον ερμηνευτή ενός τραγουδιού και καλό είναι ,για να παραμείνεις υψηλά στην υπόληψη μου, αλλά και για στηρίξεις το προϊόν σου μη με κάνεις να υποφέρω και από τον πόνο του τραγουδιού σου αλλά και από την κακομοιριά μου σε σχέση με αυτά που σου πρόσφερε το προϊόν σου.

Να γιατί δεν ακούω τώρα τελευταία τον κολλητό να νιώθει ένα τραγούδι τραγουδώντας το τρεμουλιαστά, και να τον δουλεύω.

Εστιατόρια

Από πότε έχετε να βγείτε έξω για φαγητό?

Ετοιμάζεσαι ,λοιπόν, να βγεις έξω για φαγητό, παίρνεις ένα πληροφοριακό περιοδικό ή μπαίνεις στο internet για να δεις τι παίζει από εστιατόρια στην περιοχή που θέλεις να πας και φυσικά τι τιμές παίζουν. Και είναι αυτό το σημείο που παθαίνεις το πρώτο εγκεφαλικό, αφού συνειδητοποιείς ότι μάλλον ανήκεις στην κατηγορία των αστέγων, μιας και οι τιμές κατ΄άτομο σε προσγειώνουν σε μια πραγματικότητα η οποία υπάρχει μάλλον παράλληλα από τη δική σου και δεν την έχεις αντιληφθεί. Και τι θα πεί αυτό?

Όλες οι κριτικές, αφού εκθειάσουν ή τσεκουρώσουν ένα εστιατόριο καταλήγουν στο ότι ‘’ οι τιμές είναι λογικές 30-40 ευρώ το άτομο΄΄.
Και ιδού η απορία: Για ποιόν έλληνα τα 30-40 ευρώ είναι μια λογική τιμή για φαγητό, την στιγμή που τόσο περίπου, ίσως και λιγότερο πρέπει να πληρώσω για τα εβδομαδιαία ψώνια του super market? Και μιλάω ως ένας εργαζόμενος που πληρώνομαι με περίπου 1500 ευρώ το μήνα, που σημαίνει ότι ούτε φτωχός είμαι ούτε πλούσιος. Εφόσον οι τιμές όλες είναι γύρω στα 30-40 ευρώ για φτηνά εστιατόρια, χωρίς κρασί, ο μέσος μισθός του έλληνα είναι 3000€?

Ας πούμε οτι θέλεις να κεράσεις ένα φίλο σου. Εκεί πια έχει ξεφύγει το θέμα . Για παράδειγμα το περασμένο Σάββατο το μεσημέρι ο κολλητός θέλοντας να με κεράσει για τη γιορτή του με πήγε σε πολύ γνωστό εστιατόριο στο Γκάζι, που λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια με ελληνικό φαγητό και είχαμε ξαναφάει και παλιότερα. Παίρνοντας ένα κύριο πιάτο, μια χωριάτικη, ένα ορεκτικό και ένα νερό πληρώσαμε 45 ευρώ. Είναι καθόλου λογικό αυτό που συνέβη λοιπόν? .
Το πιο γελοίο, βέβαια, ήταν ότι ένα μπουκάλι νερό 1 λίτρου κόστιζε 3,5 ευρώ ,που όταν το είδαμε μείναμε με το στόμα ανοικτό και ζητήσαμε μια κανάτα νερό, αφου βρισκόμασταν στην Αθήνα και όχι στο Ζαϊρ όπου αντικειμενικά μπορείς να δεχτείς ότι δεν έχουν πόσιμο νερό. Η απάντηση??
Παρακολουθήστε:
-θα μπορούσατε να πάρετε το μπουκάλι και να μας φέρετε μία κανάτα νερό παρακαλώ?
-Ααα δεν σερβίρουμε κανάτα νερό, μόνο μπουκάλι
-Τότε δεν θα μας το χρεώσετε, αφού υπάρχει αγορανομική διάταξη που υποχρεώνει το κατάστημα να σερβίρει δωρεάν μπουκάλι νερού εφόσον δεν σερβίρει κανάτα νερό.
-Συγνώμη αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο
-Συγνώμη αλλά εργάζομαι στην οικονομική υπηρεσία του Δήμου και σας λέω ότι ισχύει
-οκ τότε δεν θα σας το χρεώσουμε.

Βγάλτε συμπέρασμα λοιπόν. Να πίνουμε γουλιά γουλιά το νερό λες και είναι κρασί . Οι δε διπλανοί δεν πρέπει να το είχαν καταλάβει αφού είχαν πάρει 3 μπουκάλια νερό, μιας και η κοπέλα ξέπλενε τα χέρια της με το ένα.

Και το γεγονός αυτό συμβαίνει σχεδόν στο 80% των εστιατορίων, από τις ταβέρνες έως τα εστιατόρια με ζωντανή μουσική.
Φυσικά να μη μιλήσω για όλα αυτά τα ψευτογκουρμεδιάρικα ρεστοραν που έχουν τον τάδε chef , το τάδε κρασί, το τάδε συστατικό και στην τιμή του πιάτου που πληρώνεις έχεις πληρώσει το φαγητό, μέρος του εισιτηρίου του chef που ήρθε από την τάδε γκουρμεδοχώρα. Αφού περνάς έξω από τέτοια εστιατόρια, που όπως προείπα, υπάρχουν σε παράλληλο σύμπαν από το δικό σου και σκέφτεσαι’’ παναγιά μου πόσο πλούσιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι…’’
Το μόνο που αναγνωρίζω σε αυτά τα εστιατόρια είναι ότι είναι πολύ ευγενικοί ( μήπως γιατι δεν ξέρουν ποιος μπορεί να είσαι), γιατι στα υπόλοιπα ξεχάστε τον πληθυντικό και τα καθαρά τασάκια.

Τέλος πάντων όσο φρικαρισμένος και να ακούγομαι νομίζω πως έχω και ένα δίκιο , αφού έχουν ξεφύγει εντελώς από τη στιγμή που απευθύνονται στο κοινό μιας χώρας με ΑΕΠ από τα χαμηλότερα της Ευρώπης. Όσο large και να θες να φανείς λοιπόν, μη ντρέπεσαι να δηλώσεις ότι οντως είναι πολλά 40 ευρω για ένα πιάτο φαγητό και επίσης να μην πληρώσεις το νερό που σου σερβίρουν, αφου δεν στο έχουν φέρει από τις Άλπεις αλλά από την βρύση του ίδιου δικτύου ύδρευσης με το δικο σου.



ΥΓ. Ευτυχώς είχαμε βγάλει από πριν εισιτήρια για το μετρό που ήταν δίπλα, γιατι μείναμε ταπί μετά το λογαριασμό.

Αναστήλωση......

Καλησπέρα και καλώς ήρθα μετά από τόσο καιρό πάλι να γράψω καμιά μαλακία. Έχω μπλέξει άσχημα με μια ανακαίνιση που θέλω να κάνω, ανακαίνιση τρόπος του λέγειν γιατι περί ανακαίνισης ψυχής πρόκειται και την έχω μετατοπίσει στην αναστήλωση του σπιτιού μου. Οπότε μιλάμε για αναστήλωση, λοιπόν? Μάλλον ναι…..και αποδεικνύεται μάλλον δύσκολη υπόθεση. Μπλέκονται πολλοί σε αυτήν την αναστήλωση, μηχανικοί, συμβολαιογράφοι, δημόσιο, εφορία, μαμά. Δηλαδή πως μεταφράζονται όλοι αυτοί στη δική μου αναστήλωση? Χρειάζονται τόσοι πολλοί ή μόνο ο κολλητός μου….έλεος δεν είναι και ο Σουγκλάκος πόσα να σηκώσει.Μήπως να τα παρατήσω? Η μαλακία είναι ότι η μαλακία μου δεν με αφήνει να αφήνω κάτι μισό. Το θέμα είναι κατά πόσο πρέπει να γίνουν αυτές οι αναστηλώσεις σε παράλληλους χρόνους. Μήπως η μία φέρει την άλλη και ξεμπερδέψω εύκολα?

Γιατί υπάρχει αυτή η τρομοκρατία κατά των δημοσίων υπαλλήλων?

Διάβασα πρόσφατα σε κάποιο blog το εξής:

Πόσοι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα

Αναρωτιόμουν,λοιπόν, αν έχει μπει ποτέ κανένας υπάλληλος ιδιωτικού τομέα ή ελεύθερος επαγγελματίας να σκεφτεί με ανοιχτό μυαλό αν έχει προβλήματα ένας δημόσιος υπάλληλος.
Είμαι 3 χρόνια δημόσιος υπάλληλος διορισμένος μέσω ΑΣΕΠ με πανεπιστημιακή εκπαίδευση και μεταπτυχιακό στο αντικείμενο που έχω διοριστεί. Εργάζομαι σε δημόσια οικονομική υπηρεσία στην οποία έχω άμεση επαφή με το κοινό και παράλληλα εσωτερική εργασία για την ίδια την υπηρεσία.

Στη σημερινή Ελλάδα, ο δημόσιος υπάλληλος έχει γίνει το ευκολότερο θύμα κριτικής κάθε αποτυχημένου επαγγελματία, κάθε δυσαρεστημένου εργαζόμενου, κάθε μίζερου δημοσιογράφου που τα ρεπορταζ του γίνονται από το τηλέφωνο, κάθε αγανακτισμένου πολίτη που νομίζει οτι ο δημόσιος υπάλληλος είναι ο πρωθυπουργός ή ο υπουργός και βγάζει όλη την οργή του πάνω σου.

Για ότι συμβαίνει στην σημερινή ελληνική κοινωνία φταίει ένας δημόσιος υπάλληλος και ποτέ ο ίδιος ο πολίτης.
Ετσι:
-ο δάσκαλος φταίει που τα παιδιά δεν μαθαίνουν γράμματα, και όχι οι γονείς που δεν ασχολούνται με τη μελέτη τους στο σπίτι.
-ο οικονομολόγος φταίει που δεν έχει χρήματα ο πολίτης και όχι αυτός που ξοδεύει ασύστολα χωρίς προγραμματισμό στα έξοδα του.
- ο πολιτικός μηχανικός φταίει για τους κακούς δρόμους και όχι τα φορτηγά που καταστρέφουν το οδόστρωμα
- ο σκουπιδιάρης φταίει για τα σκουπίδια στο δρόμο και όχι ο ίδιος που δεν αντέχει να κρατήσει μια μέρα παραπάνω τα σκουπίδια του στο σπίτι.

………..και πάει λέγοντας

Ο άνθρωπος που είναι πίσω από τον κισέ είναι η ρόδα που κλοτσάμε στο αυτοκίνητο όταν έχουμε νεύρα , είναι το άτομο που ξέρουμε οτι μπορούμε να βρίσουμε ελεύθερα γιατι δεν μπορεί να μας κάνει τίποτα, γιατι ‘’εμείς τον πληρώνουμε’’. Έτσι ο δημόσιος υπάλληλος όσο καλός κι είναι στη δουλειά του κάνει τη δουλειά του με ένα σωρό άθλιους περιορισμούς που εν τέλει βάζει ο ίδιος στον εαυτό του , λόγω της τρομοκρατίας που δέχεται από ένα σωρό ανεγκέφαλους που την ίδια στιγμή που σε κρίνουν στέκονται στο απέναντι καφενείο. Το συμπέρασμα όλης αυτής της τρομοκρατίας των αθλίων είναι να φοβάται ο υπάλληλος να :

• Μιλήσει στο τηλέφωνο, ακόμα κι αν πρέπει να μιλήσει με την οικογένεια του, με το γιατρό του με ένα φίλο του για κάποιο πρόβλημα που πρέπει να λυθεί τη συγκεκριμένη στιγμή, γιατι θα πουν οτι χαζεύει μιλώντας στο τηλέφωνο.
• Πιει καφέ και να κάνει ένα τσιγάρο, γιατι….. είναι συνέχεια καφέ και τσιγάρο
• Να χρησιμοποιεί υποπόδιο, γιατι θα τον πούν αραχτό κι ας πάθει κιρσούς
• Να ψάξει κάτι στο internet, γιατι θα πούν ότι χαζέυει στο διαδίκτυο
• Να μιλήσει στον ενικό, ακόμα κι αν είναι συνομήλικος με τον πολίτη, γιατι θα πεί ότι δεν τον σέβεται
• Να πει ότι σκυλοβαριέται κι αυτός σαν άνθρωπος, γιατι ξέρει ότι θα του πουν ότι φταίει το δημόσιο
• Να πει ότι είναι κουρασμένος, γιατι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν κουράζονται
• Να πει ότι θα πάει διακοπές, γιατι τι ανάγκη έχει αυτός.
• Να πει τι δουλεία κάνει, γιατι όλοι οι υπόλοιποι στην παρέα κάνουν κάτι πιο κουραστικό.

Και φυσικά όλη αυτή η κριτική που ακούμε συνεχώς είτε από δημοσιογράφους είτε από διάφορους άλλους γίνεται χωρίς να σκεφτούν ότι:

• Έχεις βγάλει ένα πανεπιστήμιο με τη δυσκολία που βγαίνει ένα πανεπιστήμιο και δεν σου χαρίστηκε η θέση αυτή
• Μπήκες μέσω ΑΣΕΠ και δεν μπορούσες να κοιμηθείς εσύ και η οικογένεια σου από το άγχος μέχρι να περάσεις γιατι ήσουν μεταξύ 10.000 υποψηφίων που διαγωνίζονταν για 100 θέσεις.
• Αντιμετωπίζεις καθημερινά τα λάθη χιλιάδων πολιτών και πρέπει να τα διορθώσεις
• Δεν πρόκειται να ξεπεράσεις ποτέ τα 1500 ευρώ
• Δεν μπορείς να κάνεις νόμιμα μια δεύτερη δουλειά
• Είσαι νέος και δουλεύεις σε ένα περιβάλλον που όλοι έχουν την ηλικία του πατέρα σου
• Δέχεσαι πολύ συχνά ελέγχους που μπορούν να σε διώξουν οριστικά από τη θέση σου
• Πρέπει ακόμα και εκτός δουλειάς να μην παραφέρεσαι, ειδικά σε μικρές κοινωνίες
• Πρέπει να είσαι ευπρεπώς ντυμένος
• Δεν πρέπει να σηκώνεις τον τόνο της φωνής σου
• Δεν σε υποστηρίζει κανείς γιατι όλοι φοβούνται μην χάσουν τη θέση σου
• Εργάζεσαι σε ένα χώρο χωρίς θέρμανση η κλιματισμό

Και ένα πλήθος άλλων υποχρεώσεων που σωστά κάνουν και υπάρχουν, γιατι κάθε δουλειά έχει τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις της, αλλά όχι και την κριτική που φτάνει σε σημείο ρατσισμού.