Γιατί δεν μας αγγίζουν τα σημερινά τραγούδια?

Οδηγούσα και έψαχνα στο ράδιο να βρω ένα τραγούδι της προκοπής να ακούσω. Δεν με ενδιέφερε τι είδος τραγουδιού απλά ένα ωραίο άκουσμα με έναν ικανοποιητικό για τα αυτιά μου στίχο. Μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου δεν κατάφερα να ακούσω ένα τραγούδι ολόκληρο. Και αναρωτιόμουν καταλήγοντας στις παρακάτω σκέψεις:

Το 97% των τραγουδιών αναφέρονται σε χωρισμένους, σε απεγνωσμένους έρωτες, σε ερωτευμένους που είναι, αν ακούσει ένα παιδί πως περιγράφουν την απόγνωση τους, ένα βήμα πριν το γκρεμό (ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα βήμα πριν την τούρτα που υπάρχει στο ψυγείο), σε εκκλήσεις ερωτευμένων προς το αντίθετο ή και ίδιο φύλο να γυρίσουν και γενικότερα σε έρωτες. Και αναρωτιέμαι τι πραγματικό ποσοστό της καθημερινότητας μας πιάνει ένας έρωτας?40-50%?, το υπόλοιπο αγαπητοί μου καλλιτέχνες γιατί δεν φροντίζετε να μας το καλύψετε με κάποιον τρόπο? Πες μου κάτι για τους φίλούς μου, για τη δουλειά μου, για το σπίτι μου, για το γάτο μου για το καναρίνι μου κάτι άλλο τέλος πάντων. Και αυτή η έκκληση απευθύνεται αποκλειστικά στους στιχουργούς γιατι τη μουσική μπορώ να τη βολέψω σε διάφορες καταστάσεις μου. Δεν μπορώ να βάφω το σπίτι μου και να ακούω τον πόνο του άλλου ή τη χαρά του άλλου που βρήκε ΄η δεν βρήκε νέα γκόμενα, ενώ αντίθετα τα καρμινα μπουράνα με βοηθάνε. Για φανταστείτε πόσο βοηθάνε στο βάψιμο ενός τοίχου? φέρτε το κομμάτι στο μυαλό σας και υποθέστε ότι βάφετε ένα τοίχο….πάει μόνο του το χέρι.
Και όλα αυτά τα λέω γιατί και ένα τραγούδι είναι τέχνη και αν παρατηρήσεις όλα τα είδη της τέχνης κατοπτρίζουν όλες τις καταστάσεις της ζωής, και όσο το σκέφτομαι μάλιστα σε λιγότερο βαθμό τον έρωτα

Εν συνεχεία, πιστεύω…..για μένα πάντα….για μένα πάντα...οτι το επίσης 97% των τραγουδιστών, συγνώμη ερμηνευτών, δεν υποστηρίζει ή και δεν θα υποστηρίζει στο μέλλον τα τραγούδια που λένε. Πως να με βάλει στην ψυχολογία ενός τραγουδιού η ερμηνεύτρια που δίνει την ψυχή της τραγουδώντας έναν απεγνωσμένο έρωτα ή μια απεγνωσμένη κατάσταση, τη στιγμή που μετά θα την δω να λέει ότι ‘’ακούγοντας ένα τέτοιο κομμάτι το πρώτο που σκέφτομαι είναι να χαθώ στη μαγεία του εξοχικού μου στο Πήλιο ή στην αγαπημένη μου παραλία στη ibiza και εγω δεν ξέρω που αλλού’. Εγώ αγαπημένη μου τραγουδίστρια που να πάω να χαθώ ?στην οθόνη του ΑΤΜ που θα μου πει ότι έχω υπόλοιπο 13 ευρώ με τα οποία δεν μπορώ να πιω ούτε ένα ποτό να πνίξω τον πόνο στον οποίο με έβαλες ‘’ακούγοντας αυτό το κομμάτι’’. Και εγώ δεν λέω δούλεψες και το βγαλες το εξοχικό στο Πήλιο, αλλά μη μου το λες γιατι ξέρεις καλύτερα από εμένα ότι ταυτίζομαι με τον ερμηνευτή ενός τραγουδιού και καλό είναι ,για να παραμείνεις υψηλά στην υπόληψη μου, αλλά και για στηρίξεις το προϊόν σου μη με κάνεις να υποφέρω και από τον πόνο του τραγουδιού σου αλλά και από την κακομοιριά μου σε σχέση με αυτά που σου πρόσφερε το προϊόν σου.

Να γιατί δεν ακούω τώρα τελευταία τον κολλητό να νιώθει ένα τραγούδι τραγουδώντας το τρεμουλιαστά, και να τον δουλεύω.